Objective: Consultations requested by the forensic medicine clinic and fulfilled by the otorhinolaryngology clinic were discussed in the context of literature findings, taking into account their characteristics and the issues to be considered in reporting. Material and Methods: The cases which were examined retrospectively in terms of sociodemographic characteristics and contents were divided into groups based on trauma to the face-head-neck region, otological symptoms, and injuries that could be resolved with basic medical intervention (BMI) versus those that could not be resolved with BMI. Results: The mean age of the 134 cases evaluated was 41.13±16.02 years, with the youngest being 18 and the oldest 82 years old. Fifty-eight cases (43.2%) had injuries that could be resolved with BMI. Forty-two cases (31.3%) had fractures in the facial or nasal bones. 10 cases (7.5%) with traumatic tympanic membrane perforation, 19 cases (14.1%) without tympanic membrane perforation were consulted for hearing evaluation, and 9 cases (6.7%) were consulted for acoustic trauma. The evaluation of sequelae conditions was conducted on average 9.27±1.34 months after the date of incident, with the shortest duration being 7 months and the longest being 11 months. Conclusion: It should be noted that radiological imaging accompanying physical examination in facial and nasal bone fractures is considered evidentiary, and it should not be forgotten that the clinical findings must be supported by properly interpreted imaging methods. It is crucial that reports are prepared with an accurate approach in line with the criteria in the Forensic Medical Guide in order to prevent the cases from experiencing the loss of rights during the ongoing legal process and to protect the physician from investigations that may arise from incomplete or incorrect medical practices.

Amaç: Adli tıp kliniği tarafından istenen ve kulak burun boğaz kliniği tarafından karşılanan konsültasyonlar, özellikleri ve raporlamada dikkat edilmesi gereken hususlar göz önüne alınarak literatür bulguları eşliğinde tartışıldı. Gereç ve Yöntemler: Sosyodemografik özellikleri ve içerikleri açısından retrospektif yöntemle incelenen olgular yüz-baş boyun bölgesine yönelik travma, otolojik semptomlara sahip, ek olarak basit tıbbi müdahale (BTM) ile giderilebilen ve BTM ile giderilemeyen yaralanmaya maruz kalmış olanlar olmak üzere gruplara ayrıldı. Bulgular: Değerlendirilen 134 olgunun yaş ortalaması 41,13±16,02 olup en genci 18, en yaşlısı 82 yaşında idi. Elli sekiz (%43,2) olgu BTM ile giderilebilir nitelikte yaralanmaya sahipti. Olguların 42’sinde (%31,3) yüz veya burun kemiklerinde kırık mevcuttu. Travmatik timpanik membran perforasyonu mevcut 10 (%7,5) olgu, timpanik membran perforasyonu bulunmamakla birlikte işitmenin değerlendirilmesi için 19 (%14,1) olgu, akustik travma açısından ise 9 (%6,7) olgu konsülte edilmişti. Sekel durumların değerlendirilmesi olay tarihinden ortalama 9,27±1,34 ay sonra olup, en kısa sürenin 7 ay en uzun sürenin ise 11 ay olduğu görüldü. Sonuç: Yüz ve burun kemik kırıklarında fizik muayeneye eşlik eden radyolojik görüntülemenin delil niteliğinde olduğu göz önüne alınmalı, klinik bulguların düzgün yorumlanmış görüntüleme yöntemleri ile desteklenmesi gerekliliği unutulmamalıdır. Raporların, Adli Tıbbi Rehber’deki kriterler eşliğinde doğru bir yaklaşımla düzenlenmesi, olguların işleyen yasal süreçte hak kaybına uğramaması ve hekimin eksik veya hatalı tıbbi uygulamalar sonucu ortaya çıkabilecek soruşturmalardan korunması açısından çok önemlidir.