Acute EBV is a DNA virus that infects oropharengeal epithelial cells and B Imyphocytes. Insitu hybridization (ISH) provides detection of cellular and viral DNA or RNA nucleic acid sequences. EBV is known to be involved in the ethiopathogenesis of NPCs and some B and T cell lymphomas. In the current study we tried to investigate the presence of EBV DNA using ISH method, in 4 NPCs, II Burkitt lymphomas (BL), 6 diffuse large cell lymphomas (DLCL), 2 lymphoblastic lymphomas (LL) and l immunoblastic lymphoma (İL) that were sent to our department between the years of 1990-1994. We detected EBV DNA in 13(54. l %) of the cases. Positive staining showed nuclear locatization. in l (25%) of the NPCs diffuse, nuclear staining was seen in ali of the cells. We detected positivity in 6 (54.5%) of BLs and in 6 of (66.6%) of non BLs. Among the EBV (+) DLCLs 3 were CD20 (+), l was CD 45RO (+) and l was CD 20(-). CD 45RO (-). LL which was EBV (+) was also found to be CD 45RO ( + ), Though the positivity in NPC materials was low, the number of cases was not enough to make a definitive conclusion. The quality of our tissues, the type of probe we used and the number of target viral genome which could be lower than detectable copies might be effective on our results. The positivity rates in our BLs were lower than endemic cases but higher than sporadic ones. Since BL cases in Turkey make an \"intermediate\" group clinically ahd EBV prevalence is high in normal population, this finding is not surprising. Most of the positive cases in our non BLs showed B cell feature which was consistent with B cell tropism of EBV. Recently presence EBV in some T cell lymphomas has been reported in both naso/nasopharengeal and abdominal locations.

Akut Epstein - 6ar;- virüs (EBV) orofarenksin epîtel hücrelerini ve B lenfositleri enfekte edebilen bir DNA virüsüdür. Insitu hibridizasvon (İSH) hücresel ya da viral DNA veya RNA\'nın nükleik asit sekansının saptanabilmesini sağlar. EBV\'ün nazofarenks karsinomları (NFK), bazı B ve T hücreli lenfomalarda etiyopatogenezde rol aldığı bilinmektedir. Bu çalışmada 1990-1994 yılları arasında bölümümüze gelen 4 NFK, II Burkitt lenfoma, 2 lenıfoblastik lenfoma, 6 diffüz büyük hücreli lenfoma ve l immünoblastik lenfomada ISH yöntemiyle EBV varlığını araştırdık. Vakalarımızın 13\'de (%54.l) EBV-DNA\'yı saptadık. Pozitif boyanma nükleer lokalizasyon gösteriyordu. NFK\'larının I\'inde (%25) yaygın, hemen tüm nükleuslarda boyanma mevcuttu. Burkitt lenfoma vakalarımızın 6\'sında (%54.5), Burkitt dışı lenfomalarımızın yine 6\'sında (%66.6) pozitiflik saptadık. EBV gösterilebilen diffüz büyük hücreli lenfomaların 3\'ü CD20 (+). l\'i CD 45RO (+), l\'i de hem CD20(-) hem CD 45RO (-) idi. EBV-DNA (+) lenfoblastik lenfoma vakamız ise CD 45RO (+) olarak belirlendi. NFK materyallerimizde aldığımız sonuçlar düşük olmakla birlikte kesin bir yorum yapmak için vaka sayımız yetersizdir. Bunda doku kalitemiz, kullandığımız probun türü ve hedef viral genomun saptanabilir düzeyin altında olması etken olabilir. Burkitt lenfomalardaki oranımız endemik olanlardan düşük, sporadik vakalardan yüksektir. Bulgumuz Türkiye\'deki Burkitt\'lerin klinik olarak \"intermediate\" bir grup oluşturdukları ve normal populasyonda EBV insidansmın yüksek olduğu düşünülürse çok şaşırtıcı değildir. Non-Burkitt lenfoma hasta grubumuzun çoğu B hücre özelliği göstermekteydi ki EBV\'ün B hücre tropizmi bilinmektedir. T hücreli lenfomalarda EBV varlığı ise son yıllarda hem nazo/nazofarengeal hem de abdominal lokalizasyontarda yayınlanmıştır.