Objective: Although there are different definitions of elocution, the common points of these definitions are the elements within the scope of speech science. Speech science is also one of the main study areas of speech and language therapy. This relationship reveals itself frequently in the historical process and international examples. However, in Türkiye, speech and language therapy seems outside the scope of elocution practices. One of the possible reasons for this may be the attitudes and opinions of speech and language therapists towards elocution. To examine the views and attitudes of speech and language therapists in Türkiye towards elocution. Material and Methods: The design of the study was cross-sectional. A total of 168 speech and language therapists were asked to fill an online questionnaire of 28 questions to assess their attitudes towards elocution. Results: The 48.2% of the participants stated that elocution is not one of the subareas within speech and language therapy. The rate of who thought conversely is found 31.5%. When asked about the areas in which they work the most, the answers largely overlap with elocution-related topics. Conclusion: Although a significant portion of the participants stated that elocution is related to the field of speech and language therapy, they stated that it was not included in the scope of the field. This judgment contradicts the historical process and many international examples. If this judgment may change, the contribution of speech and language therapists who study speech science comprehensively may enable studies on elocution to become more qualified.

Amaç: Diksiyonun farklı tanımları olsa da bu tanımların ortak noktaları konuşma bilimi içerisinde bulunan konuları kapsamaktadır. Konuşma bilimi, dil ve konuşma terapisinin de en temel inceleme alanlarındandır. Bu ilişki, tarihsel süreçte ve uluslararası örneklerde kendini çokça göstermektedir. Ancak Türkiye’de diksiyona yönelik çalışmaların dil ve konuşma terapisinin uygulama alanının dışında kaldığı görülmektedir. Bunun olası sebeplerinden birinin dil ve konuşma terapistlerinin diksiyona yönelik tutum ve görüşleri olabileceği düşünülmektedir. Bu çalışmada, Türkiye’de dil ve konuşma terapistlerinin diksiyona karşı tutum ve görüşlerini incelemek amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Araştırma kesitsel araştırma modeli kullanılarak desenlenmiştir. Katılımcılara çevrim içi anket yolu ile ulaşılmıştır. Çalışmaya katılan toplam 168 dil ve konuşma terapistinden diksiyona yönelik tutum ve görüşlerini değerlendirmek için 28 soruluk bir anket doldurmaları istenmiştir. Bulgular: Diksiyon becerilerinin, dil ve konuşma terapisi çalışma alanlarından olmadığını düşünenlerin oranı %48,2 iken aksini düşünenlerin oranı %31,5’tir. Kendilerinin en çok çalıştıkları alanlar sorulduğunda, verilen cevapların, diksiyonla ilişkili konular sorulduğunda verilen cevaplarla büyük oranda örtüştüğü görülmektedir. Sonuç: Katılımcıların önemli bir kısmı diksiyonun dil ve konuşma terapisi alanı ile ilişkili olduğunu belirtmelerine rağmen çalışma kapsamı içerisinde yer almadığını ifade etmişlerdir. Bu yargı tarihsel süreç ve uluslararası birçok örnek ile ters düşmektedir. Bu yargının değişmesi hâlinde, konuşma bilimini kapsamlı olarak inceleyen dil ve konuşma terapistlerinin sunacağı katkının diksiyona yönelik çalışmaların daha nitelikli hâle gelmesini sağlayabileceği düşünülmektedir.