Objective: Tuning forks (TFs) are still a valuable tool for physicians to evaluate the hearing of subjects before referring for audiological assessment. However, there have been some controversial data about the accuracy of TF tests in relation to the air-bone gap in pure tone testing. It is possible that differences in striking and holding styles might have an effect on this discrepancy. Therefore, the aim of this study was to compare striking styles and placement angles of TFs. Material and Methods: C2- and C3-TFs were tuned by 15 physicians by both pisiform bone strike (PBS) and pinch with fingers (PwF). After being struck, the TFs have held 3 cm away from a microphone in parallel (PA) and perpendicular (PE) placement. Fundamental frequency and first and second overtones and their decay times were analyzed. Results: Although fundamental frequency was not statistically different between PBS and PwF, decay time of C2-TF was significantly longer by PwF (70,94 s) than by PBS (67,42 s). Further, it was found that fundamental frequencies with PA placement were higher than those with PE placement. The difference between placements for C2-TF was statistically significant. No difference was found in fundamental frequency decay time for C2-TF between PE and PA placement, while fundamental frequency decay time for C3-TF was statistically longer in PA placement. Conclusion: This study shows that placing the TFs against the ear at a PE angle shortens the sound duration. That difference could result in a negative Rinne test, even if the air-bone gap on the audiogram is not much larger. If the use of the Rinne test for case selection for stapes surgery is recommended, following the classic recommendations for TF use (PBS-PA) appears to be important.

Amaç: Diyapozonlar, hastaların odyoloji birimlerine yönlendirilmeden önce işitmesinin değerlendirilmesinde hekimler tarafından hâlen kullanılan önemli bir araçtır. Ancak, diyapozon testlerinin saf ses odyometri testinde gözlenen hava-kemik aralıklarını tespit etme başarıları hakkında literatürde tutarsız bulgular bulunmaktadır. Tınlatma ve tutma biçimlerinin söz konusu tutarsızlık üzerinde etkisi olması mümkündür. Bu nedenle çalışmamızın amacı, diyapozonların vurma ve tutma biçimlerini karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntemler: C2 ve C3 diyapozonlar 15 hekim tarafından pisiform vuruş (PV) ve parmakla çekme (PÇ) yöntemleriyle titreştirilmiştir. Ardından, diyapozonlar mikrofondan 3 cm uzaklıkta yan ve dik olarak tutulmuştur. Temel frekans, birinci ve ikinci üst tonlar ile bunların sönme zamanları analiz edilmiştir. Bulgular: Her ne kadar PV ve PÇ arasında temel frekans açısından elde edilen farklar istatistiksel olarak anlamlı olmasa da C2 diyapozonun PÇ ile sönme zamanının PV'ye göre istatistiksel olarak daha uzun süre aldığı gözlenmiştir. Dahası, yan tutuşta temel frekansın dik tutuşa göre daha yüksek olduğu görülmüş ve C2 diyapozon için elde edilen farklar istatistiksel olarak anlamlıdır. Temel frekansın sönme zamanı açısından C2 diyapozonda yan ve dik tutuş arasında fark elde edilemezken, C3 diyapozonda yan tutuşta elde edilen sönme zamanı istatistiksel olarak anlamlı derecede uzundu. Sonuç: Çalışmamız, diyapozonu kulağa dik tutmanın uyaran süresini kısalttığını göstermiştir. Bu durum, odyogramda hava-kemik aralığının gözlenmesine rağmen Rinne testinde negatif sonuç alınmasına yol açabilir. Eğer stapes cerrahisi kararında Rinne testinin sonuçları da göz önüne alınacaksa, diyapozonu klasik öneride de olduğu gibi PV yöntemiyle yan tutmak daha doğru bir sonuç elde edilmesini sağlayacaktır.